علاج

دلم برای دست خطم تنگ شده است. نفرین کاغذها به نسل ماست. علاج...

شاید هم از بسیار نوشتن است بر روی سطرها و کاغذپاره ها و هر صفحه ی سفیدی که زیر دستم می افتاد در برهه ای از زندگی و حالا رسیده ام به سکوت بی کرانه ی جاهلی در تمام ابعاد زندگی ام. که دنیا ربط بی ربطی هاست.خیرگی طولانی مدت به خودکاری که به کاغذ نمی چسبد و تمایل به پیوند با حروف فارسی را ندارد.سخت به تنگ آمده ام اما این نه از خودکار است که انگشتانم، انگشت اتهام به سوی خود دراز می کنند ولی واقعا کسی سزاوار سرزنش نیست. هیچ کس و هیچ چیز.کسی بایدم که باورم کند. که این سطرها امشب تلاشی مایوسانه است در بازگو کردن بلایی که از نامعلوم‌ جای هستی ناگهان بر سر باور و ایمانم آوار شد و چنان ناشناخته و ناقص الحال و نامتعارف که گمانم می رود خیر و برکتی هم شاید باشد که من از دیدنش عاجزم. ولی چنان افسار افعالم را کشیده است که چیزی جز مرگ و نابودی از خودم انتظار بیش تری ندارم.این منم، که سنگم به سری خورده است و وای به حال سنگی که سری را می شکند. علاج...ادامه مطلب

حقیقت پنهان کلام در یک کلمه و دیگر هیچ چیز. علاج...